Herdenkingsdag en Onafhankelijkheidsdag

Deze week vierden we in Israël Herdenkingsdag voor diegenen die hun leven verloren in terroristische aanvallen of in het gevecht om het land te verdedigen. De volgende dag vierden we Onafhankelijkheidsdag. Deze twee dagen die na elkaar komen zijn het symbool van het lijden van Israël en van onze redding.

Er is een diep en mysterieus verband tussen het lijden en het herstel van Israël en de dood en opstanding van Yeshua (Jezus). Het verband is Bijbels, geestelijk en onderdeel van het predestinatie plan van God. Dit concept zou voor Christenen niet zo verrassend zijn aangezien het eender is als de manier waarop het geloof van elke individuele gelovige verbonden is met de dood en de opstanding van Yeshua.

Romeinen 6:5 – Net zoals we één geheel met Hem zijn geworden in Zijn dood, zijn we ook één geheel met Hem geworden in Zijn opstanding uit de dood.

De wedergeboorte van iedere gelovige is een verlenging en uitwerking van de dood en opstanding van Yeshua. Op dezelfde manier is de verbanning en het herstel van Israël ook een verlenging en uitwerking van de dood en opstanding van Yeshua. Omdat Yeshua de redder van de wereld is, zal ieder die in Hem gelooft, Zijn dood en opstanding plaatsvervangend ervaren. Omdat Yeshua de koning van Israël is, zal ons land het patroon van Zijn dood en opstanding volgen, of we nu willen of niet.

Hosea 6:2 – Over twee dagen zal Hij ons nieuw leven geven. Op de derde dag zal Hij ons weer doen opstaan. Dan zullen we dicht bij Hem mogen leven.

Dit Schriftgedeelte spreekt van de kinderen van Israël, toch is het ook een deel van de basis voor de claim van het Nieuwe Testament dat de Messias op moest staan uit de dood op de derde dag (Lukas 24:46). De opstanding van Yeshua na twee dagen in het graf loopt parallel met het herstel van Israël na twee duizend jaar verbanning.

Ook om deze reden spreekt de profetie over de Dorre Beenderen van Ezechiël zowel over de opstanding uit de dood en het herstel van de natie Israël.

Ezechiël 37:12 – Let op! Ik open jullie graven en zal jullie uit je graf laten opstaan. Mijn volk, Ik zal jullie terugbrengen naar het land Israël.

Als de Messias is opgestaan uit de dood, dan moet er een opstanding zijn voor allen die in Hem geloven. Als de Messias opgestaan is uit de dood, dan moet er een herstel van de natie zijn waarvoor Hij bestemd is koning te zijn. (Johannes 18:37; 19:19).

Dit patroon wordt door de Schriften heen herhaald. Als de messiaanse koning David zondigt, lijdt het volk (II Samuel 24:17). De reis naar Egypte bij Zijn geboorte is de vervulling van de Exodus van Israël van Egypte (Mattheüs 2:15, Hosea 11:1). Aanvallen tegen het land Israël worden vergeleken met de geseling van de Messias. (Psalm 129:3).

Het lijden van Israël loopt parallel aan de kruisiging van Yeshua. Dit verbazingwekkende verband is vastgelegd door de beroemde Joodse kunstenaar, Marc Chagall, in meesterwerken als de Witte Kruisiging (1938), Obsessie (1943), Gele Kruisiging (1943), Exodus (1953-66) en de Grijze Kruisiging (1970).

De Rabbijnse traditie heeft een vreselijke fout gemaakt door te zeggen dat Jesaja 53 niet verwijst naar Yeshua, maar naar het Joodse volk. Dat kan niet waar zijn want vers 8 zegt dat Hij de straf heeft gedragen voor de ongehoorzaamheid van “Mijn volk.” Aan de andere kant hebben veel Christenen het feit gemist dat veel van de profetieën van Jesaja over de Lijdende Knecht inderdaad verwijzen naar het Joodse volk. In feite zijn deze profetieën gelijk verdeeld tussen Yeshua (42:1, 42:19, 49:3-7, 52:13, 53:11) en Israël (41:8-9, 43:10, 44:1-2. 44:21, 48:20).

Hoe kon de naam Israël soms verwijzen naam Yeshua en soms naar het Joodse volk? Het antwoord is dat de naam Israël verwijst naar zowel een individuele mens (Jacob), en naar een volk (de zonen van Jacob).

Gods dienaar lijdt plaatsvervangend voor anderen, en voorziet zo in verzoening. Dit is voornamelijk de rol van Yeshua Zelf als de Messias. Hoewel, het gaat ook op voor ieder die Hem dient. Wij allen als gelovigen zijn geroepen om “de verdrukkingen van Yeshua te vervullen” (Kolossenzen 1:24), en te lijden ter wille van anderen (II Korinthe 1:5). Op dezelfde manier lijdt het volk Israël ter wille van de naties al begrijpen zij, noch de naties het.

Soms, als Christenen lijden, komt dat door hun eigen zonden; een andere keer heeft dat lijden te maken met goddelijke oorsprong en heeft een reddend effect. (I Petrus 4:1, 13, 15-17). Hetzelfde kan gezegd worden van Israël. Veel van ons lijden is eenvoudig het resultaat van onze eigen zonden. Aan der andere kant is veel van het lijden van Israël gewijd door God als voorbede voor de redding van de wereld.

Hier loopt weer het lijden van Israël parallel aan de kruisiging. De verzoenende dood biedt niet alleen redding aan de mensheid, het vereist ook rechtvaardigheid. Of je accepteert het of je verwerpt het. In de eindtijd zal God Israël in een positie van “gekruisigd “zijn voor alle naties van de wereld. Iedere natie zal gedwongen worden te kiezen.

De naties van de wereld zullen zich verenigen om Israël aan te vallen. Elke natie zal of meedoen met de aanval, kiezen voor neutraliteit of aan de kant van Israël staan. Dit zal een gelegenheid zijn voor iedere natie om speciale genade van God te ontvangen of ernstig veroordeeld te worden.

Zoals de kruisiging een scheidingslijn is voor ieder individu, zo is de eindtijd oorlog tegen Israël een scheidingslijn voor iedere natie – of aan de kant te staan van Gods verbond, of er tegen. De naties als geheel komen deze test niet door; toch binnen iedere natie zal er een overblijfsel zijn dat ervoor kiest trouw te blijven.