Negentien jaar geleden diende “R” bij de beroemde “Magav” Israëlische Grenspolitie in Jeruzalem. Hij confronteerde een zelfmoord terrorist met bommen vastgebonden aan zijn lichaam. Hij duwde hem naar achteren, maar de terrorist had tijd om de bom te ontsteken.
Terwijl R de mensen om hem heen redde, werd hij ernstig gewond. Hij moest 20 operaties ondergaan. Hij heeft het overleefd, maar zit sindsdien in een rolstoel.
Deze week stak een terrorist een voorbijganger op straat vlak bij ons huis. Mensen begonnen te schreeuwen “steken, terrorist”. Niet ver van wat er gebeurde was een groepje van drie jonge vrouwen, negentien jaar oud, die ook dienden bij de grenspolitie.
Alle drie renden ze op het steken af. Ze zagen het slachtoffer vechten met de terrorist. Een van de meisjes soldaten, “H”, schreeuwde tegen het slachtoffer: “Duw hem van je af.” En dat deed hij. H en haar twee vriendinnen schoten op de terrorist.
Ja, klopt. H is de dochter van R, ze was zes maanden oud toen de eerste aanval plaatsvond op haar vader. Men vroeg haar hoe dit kon gebeuren.
Ze zei dat het geen toeval was. Ze groeide op met de waarden van haar vader. Elke week hoorde ze van de liefde voor het heilige land, van onzelfzuchtigheid, van het overwinnen van angst en hoe je moet proberen contact te krijgen als terroristen aanvallen. Zij en haar vader omhelsden elkaar en huilden toen ze het verhaal deelden.
(Men vroeg haar ook naar het feit dat alle drie soldaten “meisjes” waren. Ze zei dat ze soms opmerkingen horen dat ze naar huis moesten gaan en in de keuken blijven. Maar ze zei dat ze als vrouwelijke politie een voordeel hebben, omdat ze gevoelens hebben die hun mannelijke collega’s missen. Ze hebben zich in dit geval bewezen. En Israëlische politievrouwen hebben zich in talloze andere incidenten bewezen.)
