Wat Bedoelen We Met Herstel?

Velen hebben ons, door de jaren heen, gevraagd “Wat betekent dit woord ‘tikkun (spreek uit tie- koen)’? “Tikkun” is eenvoudig het Hebreeuwse woord voor “herstel”. Nu, laten we proberen het woord te “ontleden”.

In het Nieuwe Testament komt de zin uit Handelingen 3:21: “Hem moet de hemel ontvangen tot de tijden waarin alle dingen worden hersteld waarover God gesproken heeft bij monde van al Zijn heilige profeten door de eeuwen heen.” Het is ook een geërd concept in het Judaïsme: tikkun haOlam, of het herstel van de wereld. In deze context is het herstel van alle dingen verwacht als de Messias van Israël geopenbaard is.

Het Griekse woord apokatasis – “herstel” in het Engels – wordt vertaald als tikkun/תיקון in het moderne Hebreeuws van het NT. De naam van onze bediening verwijst naar ons verlangen naar de wederkomst van Yeshua als we het herstel van alle dingen zullen zien.

Parallel Herstel van Israël en de Kerk

In de jaren -80 begon een aantal bedieningen, inclusief de onze, te spreken over herstel in het Lichaam van de Messias dat plaats zou vinden voor de wederkomst. Dit herstel houdt in de profetische hoop die verder gaat dan iets wat ooit gezien is, verder dan het herstel van wat ooit bestaan heeft in de Eerste Eeuw. Een deel van dit herstel behelst de vervulling van Efeze 4:11-13 dat leert dat een volledig uitgeruste vijfvoudige bediening – een die apostelen en profeten inhoudt, centraal is om het Lichaam van Christus toe te rusten om een “mate van grootte “ te bereiken van eenheid, volwassenheid en ‘volheid’ die onze bestemming is als Zijn volgelingen. We gaan ervan uit dat dit is inclusief het afmaken van het werk van wereld evangelisatie, het Israël jaloers maken (Romeinen 11:11-13) en zien dat de Kerk tot zijn volheid komt voor de wederkomst van de Heer.

Sommige gerespecteerde leiders benadrukten deze eindtijd verwachting. De diepgaande leraar en apostolisch figuur, Derek Prince, sprak van het gelijk opgaande herstel van Israël en de Kerk. Hij zag dat er opvallende paralellen gebeurd waren sinds het eind van de 19e eeuw. Zijn onderwijs was verbazingwekkend hetzelfde als hoe wij het begrepen. De grote Pinksterleraar David Duplessis leerde ook een eender herstel als Prince.

Zij zagen het herstel van Israël als gelijk aan het herstel dat plaats vond in de Kerkelijke wereld in de 20e eeuw. Dat was dan ook de reden waarom wij Derek Prince uitnodigden een conferentie te doen met ons in 1982 over gelijk herstel. Zijn onderwijs is nog steeds beschikbaar op Derek Prince Ministries.

Als we keken door de “herstel” lens, werd het een sleutel tot het begrijpen van de geschiedenis van de Protestante Kerk. Reformatie bewegingen zagen zichzelf als herstellers van waarheid en praktijk die verloren waren geraakt in de geschiedenis van de Kerk. Toen, in de 19e eeuw, gebruikten veel herstel bewegingen de term. Diegenen die ernaar verlangden te zien dat het Joodse volk terug keerde naar haar land spraken erover als herstel en werden bekend als ‘herstellers’. De Pinksterbeweging, meer dan 100 jaar geleden, zag zichzelf als een herstel beweging ten opzichte van de doop in de Heilige Geest, de kracht van God en de gaven van de Geest die zouden leiden tot de wederkomst.

Voor veel leiders lijkt het idee van volledig herstel van alle dingen na de terugkomst van Yeshua duidelijk. Hoewel, we moeten vragen: “Welke dingen worden hersteld voor de wederkomst van Yeshua?” Is het een terugkeer naar de realiteit van het boek Handelingen in de Eerste Eeuw? Is het meer dan dat?

Herstel 1e Eeuw Realiteit

Iets van wat we zoeken is eenvoudig het herstel van wat bestond in de eerste eeuw – een Messiaans Joodse beweging – een gered overblijfsel van Israël, bestaande uit Joodse discipelen die herkenbaar zijn als Jood. Deze beweging breidde zich uit, vooral onder de bediening van Paulus, om vele heidenen erbij te halen die tot geloof in Yeshua gekomen waren. Samen vormden zij de “Ene Nieuwe Mens” uit Efeze 2:15.

Ten tweede, alle 1e eeuw gemeenten waren verbonden in wederzijdse verantwoordelijkheid tot apostolisch leiderschap en stonden in verband met elkaar, toch was de beweging gedecentraliseerd en niet onder regeringsbureaucratie. Steden die wel tot duizend gelovigen kwamen waren onder één oudsten schap van de stad. Er was kracht en groei door tekenen en wonderen. Bijeenkomsten als huisgroep waren karakteristiek hoewel er ook grotere bijeenkomsten waren. Mensen werden gediscipeld door de intimiteit van zulke groepen. Handelingen 2:42-47 laat ons dit patroon zien. We zien onszelf als navolgers van de gemeenten uit Handelingen 2:42. Ze gaven zich over aan het onderwijs van de apostelen, het breken van het brood en gebed en samenkomsten van huis tot huis.

Yeshua bad in Johannes 17:21 dat wij één zouden worden opdat de wereld zou geloven. In Handelingen 2 werd de Geest uitgestort met Pinksteren. We zien daar de manifestatie van eenheid. ”Deze bleven allen eensgezind volharden” (Handelingen 1:14). Hoewel, de eenheid waar Yeshua om bad was veel meer dan de eenheid van die vroege gemeenschap.

Als we de vroege eeuwen van de Kerkgeschiedenis bestuderen, zijn we verbaasd over de strijd, de verdeeldheid en controverses. Ik geloof dat de eerste splitsing de afwijzing van de Messiaanse Joden en hun Joodse levensstijl in Yeshua was.[1]

Er is hier veel materiaal voor reflectie verbonden aan de kwestie van herstel en hoe het Lichaam van de Messias eruit zal zien voor Zijn wederkomst.

In al deze dingen bidden wij om herstel, om eenheid, om kracht van de Heilige Geest en de verzoening tussen Joden en Heidenen in eenheid en hun verschillende roeping.

Meer dan 1st Eeuw Herstel

Hoewel, er is meer dan herstel naar het patroon van de 1e eeuw beloofd voordat Hij terugkomt. Yeshua bad voor eenheid die ertoe zou leiden dat de wereld ging geloven (Johannes 17:21), die voorafgaat aan Zijn komst.

Er is nog NOOIT een wereldwijde eenheid onder gelovigen geweest als die waar Hij voor bad. Vandaag verlangen we hiernaar en werken we eraan. Onze vrienden in de World Evangelical Alliance, die 600 miljoen gelovigen vertegenwoordigen, zeggen dat ze werken aan en bidden voor deze grote wereldeenheid samen met eenheden in iedere stad en iedere regio. We lezen dat het Evangelie van het Koninkrijk gepredikt moet worden in de hele wereld als een getuigenis (ik versta dit als een volledig adequaat getuigenis met demonstratie van Zijn kracht); en dan komt het eind van deze Eeuw (Mattheüs 24:14,15). Ons wordt ook verteld dat de Heidenen Israël tot jaloezie zullen verwekken en enigen uit hen te behouden en leven nuit de doden (Romeinen 11:14, 15). Dit is MEER DAN een herstel van wat bestond in de Eerste Eeuw.

Joel 2 geeft aan dat er nog een grote uitstorting van de Geest zal plaatsvinden voor de “grote en vreselijke dag” van het oordeel van de Heer. Dit is wereldwijd, op alle vlees en verder dan een herstel van iets dat ooit heeft plaatsgevonden, hoewel er grote voorafschaduwingen zijn door de geschiedenis.

Ten slotte, in Efeze 4:11-13 lezen we dat de verschillende leiderschapsgaven waarin God zal voorzien (apostelen, profeten, evangelisten, herders en leraars) de heiligen zullen toerusten tot we komen tot eenheid. De tekst in het Grieks zegt eigenlijk dat dit toerusten zal “doorgaan tot” we komen tot die diepe eenheid die Paulus beschrijft als de “maat van de grootte van de volheid van de Messias.” Dit gaat ook verder dan een herstel van wat bestond in de Eerste Eeuw.

Ja, we geloven in “tikkun”, in herstel, in een vernieuwing van wat het was als in de dagen van ouds. Maar we geloven ook in een manifestatie van Gods glorie die verder gaat dan een herstel van die dingen die voorkwamen in het verleden.

[1] Justin Martyr, Dialogue with Trypho the Jew (130-150 A. D) in Ante Nicaean Fathers, The Epistle of Barnabas, (100 A. D), Ignatius of Antioch sprak over de nutteloosheid van alle Joodse dingen, Bishop Ambrose stond het verbranden van synagogen toe en zei dat het geen zonde was. Voor uitgebreider verslag zie James Parkes, The Conflict of the Church and the Synagogue,(1969) Ch. 4. Zie de officiele afwijzing van het Joodse leven in Yeshua in Council of Alvira, 307, Antioch 316, and Council of Nicaea II, 787)